Nieuws

Er zijn nog veel vervolgstappen nodig om de armen optimaal toegang te geven tot de economische markt.

Een grote meerderheid van de Vietnamese landbouwers zijn kleine boeren die zeker geen gebrek hebben aan ondernemerschap of financiële kennis, maar die slecht georganiseerd zijn om werkelijk invloed uit te oefenen op de waardeketens van hun producten. Er zijn waarschijnlijk historische redenen waarom Vietnamese boeren over het algemeen nogal terughoudend zijn om met elkaar samen te werken in coöperatieven of associaties, ook al probeert de overheid dit heel erg te stimuleren. In een project om de waardeketen te verbeteren van gecultiveerd zeewier, heeft MCNV geleerd dat het samenbrengen van grote kopers, verwerkers, exporteurs, handelaren, tussenpersonen en de boeren in een belanghebbendenplatform voor velen een openbaring was, en tot een aantal snelle verbeteringen in het coördineren van de waardeketen heeft geleid.

Onvoorspelbare uitkomst

MCNV heeft ook van deze projecten geleerd dat het heel moeilijk is voor een kleine tot middelgrote ontwikkelingsorganisatie om waardeketens op te bouwen. We kunnen op lokaal niveau initiëren en faciliteren, maar de uitkomsten kunnen nooit helemaal voorspeld worden. Er spelen veel machtige, commerciële belangen, die het liefst buiten onze controle blijven. Vietnam is de grootste kweker en exporteur van pangasius, de goedkoopste vis beschikbaar in Europa’s goedkoopste supermarkten. En toch, terwijl de tussenpersonen, exporteurs en importeurs floreren, kunnen de pangasiuskwekers en hun families in de Mekong delta amper overleven.
Bovendien brengt globalisering onvoorspelbare veranderingen in prijs en vraag met zich mee, waarvan de schokken gevoeld worden in de armste en meest geïsoleerde gemeenschappen. Zelfs het beleid van de centrale overheid staat machteloos tegenover de grote en plotselinge fluctuaties in de vraag vanuit China. Een voorbeeld was de reusachtige hausse in de export van bananen naar China een aantal jaar geleden, die tot gevolg had dat veel arme boeren in de Nong en Sepon districten van de provincie Savannakhjet in Laos hun bossen vervingen door bananenplantages. Totdat letterlijk van de ene dag op de andere en zonder enige waarschuwing, de export naar China ophield en hun bananen waardeloos werden.